30-08-10
Het laatste zien (na een bezoek aan Sachsenhausen KZ)
Als de dood dan toch
van lichamen houdt
laat hij zich dan tonen
in een lichaam, bleek
van het schrikken
en versteven van
het gewicht, laat hij
dan wachten tot
het verdriet genoeg
aanrakingen heeft
verzameld om zichzelf
een tijdje te bedriegen
laat hij dan niet
nooit gewoon wegblijven
oplossen in de lucht
niet meer thuiskomen
zo laf mag een dood
niet zijn, laat hij
in de ogen kijken
van wie hem ziet
en volhouden
beleefd maar koppig
dat hij gelijk heeft
Die reis door oorlogen, volksverhuizingen, etnische zuiveringen, wederopstanding heeft me blijkbaar goed aangegrepen, want dit is al het vierde gedicht "over de doden". Zeker met de beelden en de kennis van Sachsenhausen KZ nog in mijn hoofd maakt dit gedicht zich woedend op de lafheid van een dood die zich bijna anoniem voltrekt en onzichtbaar kan verdwijnen, zonder een spoor achter te laten. Wat een totale lafheid, vergeleken met de trouwe en zichtbare aanwezigheid van wat leven is...
Commentaren
Knap! Drieëntwintig (een priemgetal) regels die de dood doen (be)grijpen, of althans een plaats en een tijd geven.
Gepost door: Guy | 30-08-10
De troost van een priemgetal?
Gepost door: Uvi | 30-08-10
Neen, het is niet een (priem)getal of één of andere plaatsvervangende geometrie die me kan troosten. Het gaat me om het zichtbare, datgene wat je in de ogen kan kijken en al dan niet gelijk kan geven. Alhoewel een abstracte orde, de bedrieglijke eenvoud van het harmonieuze, de dingen soms draaglijker kan maken.
Gepost door: guy | 31-08-10
Zoals in de muziek... In jouw muziek, zet er wat meer van op je blog...
Gepost door: Guido Vanhercke | 31-08-10
"De eenzaamheid van de priemgetallen"
ik dacht dat wat voor de ene eenzaamheid betekent
een ander troost kan bieden...
denk aan de heremiet in een woestijn ...
mvg
Gepost door: Uvi | 31-08-10
De commentaren zijn gesloten.